Emotioneel momentje....

Lieve waarbenjij volgers, hier is hij dan, officieel ons laatste waarbenjij-verslag. Emotioneel momentje....

Donderdag zijn we in de ochtend met de kinderen in Otavalo naar een soort madurodam geweest met de bus. Toen we daar echter aankwamen bleek het museum gesloten te zijn. Tsja, this is Ecuador, dus op de planning moest weer even geimproviseerd worden. Even was er stress, wat nu? Maar nog geen twee minuten later waren de kids al verstoppertje aan het spelen en allerlei andere spelletjes. Dit hebben we een tijdje gedaan. Een populair spel onder de jongens was het eens-kijken-over-hoeveel-liggende-kids-ik-heen-kan-springen. Dit moest natuurlijk zo af en toe fout gaan... Maar het plezier dat eraan beleefd werd stond niet in verhouding. Na de lunch zijn we naar een speeltuin verhuist waar we een tijd gespeeld hebben. We zaten daar alle vier met een dubbel gevoel. Kids trekken aan alle kanten aan je en iedereen wil met je van de glijbaan, maar tegelijkertijd hadden we in ons achterhoofd dat dit dan écht onze laatste dag met hen was. Terug in Peguche hebben we nog wat liedjes gezongen maar uiteindelijk kwam de dag dan toch tot een eind. In Quito op de laatste dag werden zowel de kids als wij best emotioneel bij het afscheid nemen maar al eerder had Maris ons verteld dat ze in Peguche niet van gedag zeggen houden:"Ze zeggen hier altijd 'tot morgen!' De meeste indianen zijn sowieso meer op zichzelf." Veel kids gingen dan ook weg zonder een echt afscheid, aan de ene kant natuurlijk jammer maar aan de andere kant wederom een deel van de cultuur hier in Peguche.

Vrijdag vertrokken we met de taxi en bus richting Quito, we werden uitgezwaaid door de kids uit de buurt. Dat was een erg leuk gebaar. Ze hielpen ons met onze tassen en uiteraard hadden wij daar wel een paar snoepjes over voor onze amigo's.
In de avond zijn we in Quito gezelkig uit eten geweest en hebben we onze reis afgesloten met een avondje uitgaan in de salsaclub gevolgd door club El Safari. Het was een erg gezellige avond.

En nu, nu zitten we in het vliegtuig en missen we Ecuador stiekem al een beetje. Natuurlijk hebben we onze vrienden en familie gemist en is de reis met ups en downs verlopen maar deze ervaring neemt niemand ons nog af.

Tot slot willen we nog even iets kwijt voor Mara (A.K.A.nze reisleider, juffrouw, oppas en mama caliente) en Mariska (A.K.A. mammie). Lieve Mara en Mariska, het werk dat jullie daar verrichten is verschrikkelijk mooi. Het feit dat jullie de kinderen in Quito en Peguche een toekomst geven is iets om trots op te zijn. Wij zijn alle vier oprecht blij dat we dit van dichtbij hebben mee mogen maken en dat we hier een klein deel van hebben mogen uitmaken. We hopen dat jullie nog heel lang door kunnen gaan met Villa Ticca en iedereen die erbij betrokken is want jullie doen het uiteraard niet alleen. Heel erg bedankt voor deze reis die geen van ons ooit nog zal vergeten. Tot in Agga/Skeme015/Haagse Kloesoe.

En dan tot aller slots, jullie bedankt. Onze volgens op waarbenjij, onze sponsors en alle andere familie en vrienden voor jullie steun, lieve berichten en het mede mogelijk maken van deze reis. We hopen dat jullie een beetje door onze ogen hebben mee kunnen gluren via deze blog. En nu dus even afkicken want dit was het dan. Tot volgend jaar? Wie weet!